το στοίχημα δεν έχει ακόμη κερδιθεί σύντροφοι

Είναι γεγονός πως τις τελευταίες μέρες ζούμε μια συγκλονιστική αλλαγή στη πολιτική ζωή της χώρας, τόσο γιατί τα δύο κυρίαρχα κόμματα της μεταπολίτευσης γνωρίζουν μιά πρωτόγνωρη πτώση όσο και γιατί ένα κόμμα που στο παρελθόν βαρυγκομούσε να μπεί στη Βουλή και σωζόταν διαρκώς απο τη ψήφο ενός μικρού αριθμού ανένταχτων αριστερών αλλά και τον ψήφο των ελάχιστων μελών του, κατάφερε να παίξει κυρίαρχο ρόλο στο πολιτικό προσκήνιο αλλά και παρασκήνιο. Αυτό έγινε για δύο κυρίως λόγους. 

Πρώτον. Τα δύο κόμματα εξουσίας αναγκάστηκαν να συμπράξουν  σε μια πολιτική ακραίας λιτότητας και καπιταλιστικής λαιμαργίας μπροστά στο φόβο, κάποιοι θα πουν των αφεντικών τους, εγώ θα πω μπροστά στο φόβο της κατάρρευσης του δικού τους συστήματος. Κάτι τέτοιο μου αρκεί και μου στέκει. Τα υπόλοιπα θα ανήκουν πάντοτε στη σφαίρα της συνομωσίας. Κοινώς, δεν μπορούν να αποδειχθούν ποτέ. Η σύμπραξη αυτή λοιπόν είχε ως φυσικό αποτέλεσμα να φθαρούν για πρώτη φορά και τα δύο κόμματα μαζί οπότε ένα μεγάλο μέρος ψηφοφόρων θα μετακινούταν για πρώτη φορά σε ένα τρίτο, διαφορετικό κόμμα και βασικά μικρότερο. Αυτό το πλήθος, αυτό το σύνολο ψηφοφόρων αναζητούσε την ελπίδα, την ίδια ελπίδα που αναζητούσε χρόνια τώρα πηγαίνοντας απο το ένα κόμμα εξουσίας στο άλλο εναλλάξ, που πάντα απογοητεύοταν αλλά πάντοτε  ξέχναγε τις μάταιες ελπίδες του και ξαναέριχνε ψήφο εμπιστοσύνης στο δικομματισμό. Εκεί ανάμεσα σε αυτό το φυσιολογικό κενό φθοράς και τους απελπισμένους πια ψηφοφόρους γεννήθηκε ο νέος Σύριζα.

Σε ένα έδαφος στρωμένο με ροδοπέταλα ο Σύριζα άρπαξε την ευκαιρία, μίλησε για σχέδιο διακυβέρνησης, φάνηκε διαλλακτικός στην ένωση της αριστεράς, συμπίεσε τους ψήφους των υπολοίπων αριστερών κομμάτων, έκανε δρυμίτατη κριτική στο προηγούμενο σύστημα, έδωσε στίγμα ελπίδας και αλλαγής και καλοδέχτηκε στους κόλπους του το μεγαλύτερο μέρος των απελπισμένων πολιτών με  το γνωστό σε όλους μας αποτέλεσμα.

Δεν θα σχολιάσω και δεν θα αναφερθώ καθόλου στις κινήσεις του Σύριζα κατα τη διάρκεια των διερευνητικών εντολών. Σε όποιον έχει ακόμη σώας τα φρένας ήταν πασιφανές πως ο Σύριζα καθ'όλη τη διάρκεια των εντολών προετοίμαζε τις επόμενες εκλογικές του κινήσεις, συμπιέζοντας περισσότερο τα μικρότερα πιά αριστερά κόμματα, αδυνατούσε όλο και περισσότερο το κεντροαριστερό μέρος  του διπόλου εξουσίας ( ούτε το όνομά του δεν θελω να αναφέρω)  και κέρδιζε χρόνο για να ανασυντάξει τις δυνάμεις του, πολιτικές, κοινωνικές και προγραμματικές. Επιπλέον οι εχθροί του, σαστισμένοι κι αποδιοργανωμένοι απο τη βαριά ήττα, ξεκίνησαν δειλά να χρησιμοποιούν μέρος των πολιτικών του συνθημάτων αλλά ταυτόχρονα να τον χτυπούν σπέρνοντας φόβο και τονίζοντας τις ξεκάθαρες αδυναμίες του.

Ο Σύριζα όμως παρά την άγρια κριτική τους ήταν ξεκάθαρα ο νικητής των εκλογών. Ήταν αυτός ο πολιτικός σχηματισμός που αντιλήφθηκε πρώτος τις ανάγκες των πολιτών, ήταν ο πρώτος αριστερός σχηματισμός που πρόβαλλε το πάγιο αίτημα όλων των ανένταχτων αριστερών περί ενότητας της αριστεράς και ήταν αυτός που επέβαλλε το λεξιλόγιό του αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων.  

Για κάποιους λοιπόν, λίγους ή πολλούς, το στοίχημα κερδίθηκε. Η αριστερά δήλωσε παρούσα  και ένας καινούριος κόσμος φάνηκε εφιχτός. Ένας κόσμος όμως ολότελα αστήριχτος. Ανοικοδόμητος και τελείως θεωρητικός. Παρά τη γκρίνια των φίλων και οπαδών του Σύριζα για τη μεροληπτική στάση των μέσων ενημέρωσης απέναντί του (εν πολλοίς έχουν δίκιο), παρόλα αυτά οι εχθροί του θα λέγαμε πως βρίσκουν και τα κάνουν. Το τοπίο που οραματίζεται ο Σύριζα πάσχει απο πειστικά επιχειρήματα, οργανωτικότητα, σαφείς προσανατολισμούς και καθαρές λύσεις. Παρατηρούνται διχνογμωνίες απόψεων, αντιφατικών δηλώσεων και υπερπροβολή προσώπων.

Ο Σύριζα λοιπόν, μπροστα στη κούρσα του δεύτερου γύρου των εκλογών, έχοντας να αντιμετωπίσει θεούς και δαίμονες, εντός και εκτός συνόρων, εκτός της πολιτικής του φυσιογνωμίας αλλά και εντός, προτάσσει το τελευταίο του γοητευτικό επιχείρημα. Την άμεση δημοκρατία. Αναφωνεί πως αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής του φυσιογνωμίας είναι ο ίδιος ο λαός. Αυτός θα διαμορφώσει το τοπίο μαζί του. Κάθε του αδυναμία, κάθε διχογνωμία κι αδιέδοξος θα λυθεί στη λαική πλατεία και στο δημοψήφισμα. Θα λυθεί με τη ψήφο και τη γνώμη του καθενός μας. 

Το στοίχημα επομένως δεν έχει κερδιθεί ακόμη σύντροφοι. Και μη βιάζεστε να πανηγυρίσετε. Το στοίχημα είναι πολύ μεγάλο και χρειάζεται δουλειά. Γιατί τα πράγματα δεν λειτουργούν ούτε λειτούργησαν ποτέ στον αυτόματο. Δεν έχει σημασία αν το κόμμα σας βγεί πρώτο, δεύτερο ή και ακόμη τρίτο. Αυτό που έχει σημασία είναι πως  πρέπει πρώτα απ' όλα να εκπαιδευτεί ένας ολόκληρος λαός στην αξία του διαλόγου και του σεβασμού στο διπλανό. Πράγμα που δυστυχώς δεν υπάρχει. Πρέπει να μάθει να ζεί με αλληλεγγύη και κοινωνική συνείδηση. Να σέβεται τις αποφάσεις της πλειοψηφίας και να διευκολύνει όσο μπορεί τις επιλογές της μειοψηφίας. Αλλά κυρίως πρέπει να μάθει απο τη μία να ακούει και απο την άλλη να ακούγεται.Η συνέλευση του δήμου είναι μια διαρκής διαδικασία που εύκολα οδηγεί σε λάθους χειρισμούς, δημαγωγίες και προπαγάνδες με καταστροφικά για το λαό αποτελέσματα. Άλλωστε τα πάντα σε αυτή τη ζωή είναι θέμα σωστής χρήσεως.

Το στοίχημα των ημερών επομένως, καλώς ή κακώς, ευτυχώς ή δυστυχώς, δικαίως ή αδίκως, το έχει βάλλει ο Σύριζα. Ο πήχυς είναι τοποθετημένος πολύ ψηλά. Περιμένουμε όλοι με αγωνία το αποτέλεσμα.