Συμπερασματικά...
Το παρακάτω άρθρο αποτελεί σημαντικό οδηγό για επίδοξους κυβερνόντες, εξουσιάζοντες και λοιπούς φετιχιστές.
Αν κάτι μου αρέσει όσο τίποτα άλλο στη πολιτική ζωή της χώρας και το θεωρώ εξαιρετικά συναρπαστικό είναι αυτό το πεδίο των δημοσκοπήσεων, των τάσεων, των συσπειρώσεων και των γραφιστικών αναλύσεων. Για να φανταστείτε...τους διάφορους δημοσκόπους, στατιστικολόγους, εκλογολόγους και αναλυτές τους θεωρώ σχεδόν συναδέλφους. Μην πάει ο νούς σας στο πονηρό. Δεν εννοώ μόνο τη προπαγάνδα.. Κάτι τέτοιο θα ήταν προφανές και γώ τα προφανή τα αποφεύγω μετά πονηρίας.
Τους θεωρώ σχεδόν συναδέλφους λοιπόν γιατί κατέχουν τα μυστικά των ανθρωπίνων και μαζικών συμπεριφορών χρησιμοποιώντας απολύτως επιστημονικές και σύχρονες μεθόδους σε αντίθεση με τα δικά μου πρωτόγονα εργαλεία.
Όταν ακούω ένα εκλογολόγο ή αναλυτή για παράδειγμα να σχολιάζει ένα εκλογικό αποτέλεσμα ή κάποια μέτρηση, ο νούς μου ταξιδεύει κατευθείαν σε θορυβώδη κομματικά επιτελεία, επικοινωνιολόγους, ψυχολόγους και οχλολόγους που αναλύουν και κατευθύνουν μαεστρικά τη σκέψη και το συναίσθημα των πολιτών και συναποφασίζουν με τα στελέχη των κομμάτων τις επόμενες κινήσεις, τις επιρροές και τις τάσεις των ιδεών τους.
Κάπως έτσι έγινε και με τις εκλογές του Ιουνίου. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα απο την αρχή για να καταλάβουμε με ποιό τρόπο οδηγηθήκαμε στο γνωστό εκλογικό αποτέλεσμα με τη πολύτιμη συμβολή των δημοσκόπων και αναλυτών της χώρας.
Το βράδυ της 6ης Μαίου, είχει συντελεστεί ένα απρόβλεπτο γεγονός. Ο παραδοσιακός δικομματισμός είχε υποχωρήσει και το πολιτικό τοπίο έμοιαζε μοιρασμένο σχεδόν ισόποσα. Μέσα στο σύνολο των σχεδόν ίσων ποσοστών ένα κόμμα παραδοσιακά μικρό, ο Σύριζα, είχε καταφέρει να πλασαριστεί στη δεύτερη θέση. Οι λόγοι πολλοί. Ο Σύριζα είχε καταφέρει να συλλέξει τους ψήφους όλων σχεδόν των αναποφάσιστων αριστερών, ένα μέρος ψηφοφόρων του κουμουνιστικού κόμματος, που εμφανίστηκε ιδιαίτερα δογματικό για τη περίσταση, ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της συνορεύουσας κεντροαριστερής παράταξης και το μεγαλύτερο μέρος της ψήφου διαμαρτυρίας. Ο Σύριζα τα πέτυχε όλα αυτά υιοθετώντας μια αντιμνημονιακή πολιτική και μια ενωτική αριστερή στάση.
Τα ποσοστά του δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλά. Μόνο 16 κόμμα κάτι τις εκατό. Παρόλα αυτά οι δημοσκόποι γνώριζαν πως σε περίπτωση επαναληπτικών εκλογών το ποσοστό αυτό δημιουργούσε μια πρωτόγνωρη δυναμική που μπορούσε να ανατρέψει οριστικά το πολιτικό σκηνικό. Γνώριζαν χωρίς να έχουν ακόμη μπροστά τους τα πρώτα δείγματα μετρήσεων. Η εμπειρία τους όμως τους το υποδείκνυε. Και όπως αποδείχτηκε απο τις μετρήσεις που ακολούθησαν, τη πρώτη βδομάδα μετά τις εκλογές το ποσοστό του Σύριζα γιγαντώθηκε ενώ τα ποσοστό των υπολοίπων κομμάτων παρέμενε χαμηλό.
Με αυτή τη αναμφισβήτητη δημοσκοπική αρχή εξηγούνται όλες οι κινήσεις των κομμάτων τη πρώτη εβδομάδα. Ο Σύριζα προσποιούνταν πως προσπαθεί να κάνει κυβέρνηση χωρίς να έχει το μπόνους των 50 εδρών προσεγγίζοντας τα κόμματα της αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μή, με σκοπό να τους συρρικνώσει εκλογικά και να κατοικήσει ως κυρίαρχο φιλολαικό κόμμα στη συνείδηση των πολιτών και τα υπόλοιπα κόμματα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προσπαθούσαν να πιέσουν το Σύριζα να γίνει διαλλακτικός και να συγκροτήσει μαζί τους κυβέρνηση για το καλό του τόπου και με το φόβο της εποχής. Ο Σύριζα δεν συνθηκολόγησε και η χώρα οδηγήθηκε σε επαναληπτικές εκλογές μέσα σε συνθήκες πόλωσης και ενός διαφαινόμενου καινούριου δικομματισμού.
Πρώτη εβδομάδα της δεύτερης προεκλογικής περιόδου. Τα πρώτα γκάλοπ επιβεβαιώνουν τη μονιμότητα του καινούριου παίχτη και συνθλίβουν τα ποσοστά των κομμάτων απο τη τρίτη θέση και κάτω. Οι αντίπαλοι είναι δύο. Μια αριστερή παράταξη και μια κεντροδεξιά. Το σύνολο της προβλεπόμενης δεξαμενής καινούριων ψήφων και των δύο αναλύεται ως εξής:
Η αριστερή παράταξη έχει να αντλήσει καινούριους ψηφοφόρους απο ένα ποσοστό 8,49% του κουμουνιστικού κόμματος, ένα 6,11% της μικρότερης αριστερής παράταξης και γεννημένης απο τα σπλάχνα του Σύριζα, ένα 2,93 των οικολόγων, και ένα 2% της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Σύνολο 19.5%. Στη καλύτερη και ακραία επομένως των περιπτώσεων ο Σύριζα θα έφτανε σε μιά δεύτερη εκλογική αναμέτρηση στο 40%.
Για να το πετύχει αυτό συνέχισε την αντιμνημονιακή του ρητορική, μιλούσε διαρκώς για την ανάγκη της ενωμένης αριστεράς, υπο τη κυρίαρχη κηδεμονία του πάντα, ανέπτυξε ένα φιλοαριστερό και φιλολαικό λεξιλόγιο υπέρ των αδυνάτων και εναντίον των πλουσίων, αναζήτησε αριστερές συμμαχίες στα εξωτερικάς και γύρισε με το μέρος του τον φυσιολογικό πόλεμο που δέχτηκε κατα ριπάς απο όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Η κεντροδεξιά παράταξη όμως ήταν σε πλεονεκτικότερη θέση. Ξεκινούσε τη κούρσα με ένα ποσοστό 18,85% δηλαδή 2 περίπου μονάδες μπροστά απο το Σύριζα και η δεξαμενή των καινούριων της ψηφοφόρων λόγω πόλωσης ήταν σαφώς μεγαλύτερη. 10,61% απο τους ανεξάρτητους Έλληνες. 6,97% απο τη φιλοχουντική οργάνωση Χρυσή Αυγή. 2,90% απο το μικρό κόμμα της λαικής δεξιάς και τέλος ένα 6.5% απο τα νεοφιλελεύθερα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα. Σύνολο 27%. Στη καλύτερη και την πιο ακραία των περιπτώσεων θα έφτανε το 44%.
Για να το πετύχει αυτό συσπείρωσε γύρω της όσα περισσότερα απο το μικρότερα κόμματα μπορούσε και μέλη των υπολοίπων. Ανέπτυξε ένα καθαρά δεξιό λεξιλόγιο απευθυνόμενη αποκλειστικά στη μεγάλη δεξαμενή του 44%, σε ανθρώπους δηλαδή συντηρητικούς και κυρίως ηλικιωμένους, και προέταξε διχαστικά διλήμματα που φαινομενικά βοηθούσαν και το αντίπαλο κόμμα να συσπειρώσει τη δική του δεξαμενή. Οι επικοινωνιολόγοι όμως και οι διάφοροι δημοσκόποι της γνώριζαν πως αν κατάφερνε να συσπειρώσει το μεγαλύτερο μέρος των συγγενών ψήφων, η νίκη θα ήταν σίγουρη. Οπότε η προεκλογική της καμπάνια αγνόησε παντελώς το κίνδυνο πολωτικών συνεπειών και προέταξη την ανάγκη της λεγόμενης εθνικής συσπείρωσης σε αντιπαραβολή με την αριστερή συσπείρωση του αντιπάλου στρατοπέδου.
Τα αποτελέσματα των εκλογών μας είναι γνωστά. Οι πολιτικές κατευθύνσεις των κομμάτων και κυρίως των πρώτων δύο που το καθένα με το δικό του τρόπο ενίσχυσε τη πόλωση και το διχασμό οδήγησαν σε φυσιολογικά αποτελέσματα. Η κεντροδεξιά παράταξη νίκησε αποδεικνύοντας πως γνωρίζει καλά τον ψυχισμό των συγγενών της ψηφοφόρων αλλά και η αριστερή θα μπορούσε να καυχηθεί την επιτυχία του εξαπλασιασμού των ποσοστών της και της μιάς ανάσας( 2%) απόστασή της απο την διακυβέρνηση.
Τέλος καλό όλα καλά λοιπόν. Οι μεν κέρδισαν την εξουσία, οι δε άλλοι δείχνουν ικανοποιημένοι και ίσως ελαφρώς ανακουφισμένοι που δεν έγινε η έκπληξη. Τα αποτελέσματα όμως των πολιτικών και ρητορικών τους επιλογών δείχνουν αμείλικτα. Όπως μαρτυρούν τα δημοσκοπικά στοιχεία η κοινωνία με το πέρας των εκλογών είναι χωρισμένοι σε πολλαπλά επίπεδα.
Ο πρώτος διαχωρισμός, ο πρώτος εμφύλιος συντελείται μεταξύ των αστικών κέντρων που τη πρωτοκαθεδρία απολαμβάνει πια η μεγάλη αριστερή παράταξη και των επαρχιών που κινήθηκαν στα γνωστά τους συντηρητικά πλαίσια. Δεύτερον, παρουσιάζεται μέσα στο ίδιο το άστυ ένας σαφής εμφύλιος μεταξύ των μεσοαστικών συνοικιών που έχουν προφανώς χρήμα και κεκτημένα που διακυβεύονται και των λαικών που προφανώς δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Τέλος, ο πιο επικίνδυνος εμφύλιος είναι αυτός που συντελείται μεταξύ των γενεών. Μέχρι την ηλικία των 59 ετών οι ψηφοφόροι προτιμούσαν μια επιλογή στο καινούριο με όλο και μεγαλύτερη διαφορά όσο η ηλικία κατέβαινε. Αντιθέτως οι ψηφοφόροι άνω των 60 ετών ανέδειξαν με τεράστια διαφορά πρώτο κόμμα τη κεντροδεξιά παράταξη.
Η χώρα κινείται πλέον μέσα στο δίλημμα γεροντική σοφία / εφηβική άγνοια ή νεανική ελπίδα/ γεροντική ανία.
Το μέλλον θα δείξει...
*το άρθρο δεν αναφέρει σε κανένα σημείο τον ρόλο του λεγόμενου εξωτερικού παράγοντα στη διαμόρφωση των πολιτικών συνθηκών της χώρας γιατί θα αναλυθεί διεξοδικά και διαχρονικά σε επόμενο κείμενο.
Κάπως έτσι έγινε και με τις εκλογές του Ιουνίου. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα απο την αρχή για να καταλάβουμε με ποιό τρόπο οδηγηθήκαμε στο γνωστό εκλογικό αποτέλεσμα με τη πολύτιμη συμβολή των δημοσκόπων και αναλυτών της χώρας.
Το βράδυ της 6ης Μαίου, είχει συντελεστεί ένα απρόβλεπτο γεγονός. Ο παραδοσιακός δικομματισμός είχε υποχωρήσει και το πολιτικό τοπίο έμοιαζε μοιρασμένο σχεδόν ισόποσα. Μέσα στο σύνολο των σχεδόν ίσων ποσοστών ένα κόμμα παραδοσιακά μικρό, ο Σύριζα, είχε καταφέρει να πλασαριστεί στη δεύτερη θέση. Οι λόγοι πολλοί. Ο Σύριζα είχε καταφέρει να συλλέξει τους ψήφους όλων σχεδόν των αναποφάσιστων αριστερών, ένα μέρος ψηφοφόρων του κουμουνιστικού κόμματος, που εμφανίστηκε ιδιαίτερα δογματικό για τη περίσταση, ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της συνορεύουσας κεντροαριστερής παράταξης και το μεγαλύτερο μέρος της ψήφου διαμαρτυρίας. Ο Σύριζα τα πέτυχε όλα αυτά υιοθετώντας μια αντιμνημονιακή πολιτική και μια ενωτική αριστερή στάση.
Τα ποσοστά του δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλά. Μόνο 16 κόμμα κάτι τις εκατό. Παρόλα αυτά οι δημοσκόποι γνώριζαν πως σε περίπτωση επαναληπτικών εκλογών το ποσοστό αυτό δημιουργούσε μια πρωτόγνωρη δυναμική που μπορούσε να ανατρέψει οριστικά το πολιτικό σκηνικό. Γνώριζαν χωρίς να έχουν ακόμη μπροστά τους τα πρώτα δείγματα μετρήσεων. Η εμπειρία τους όμως τους το υποδείκνυε. Και όπως αποδείχτηκε απο τις μετρήσεις που ακολούθησαν, τη πρώτη βδομάδα μετά τις εκλογές το ποσοστό του Σύριζα γιγαντώθηκε ενώ τα ποσοστό των υπολοίπων κομμάτων παρέμενε χαμηλό.
Με αυτή τη αναμφισβήτητη δημοσκοπική αρχή εξηγούνται όλες οι κινήσεις των κομμάτων τη πρώτη εβδομάδα. Ο Σύριζα προσποιούνταν πως προσπαθεί να κάνει κυβέρνηση χωρίς να έχει το μπόνους των 50 εδρών προσεγγίζοντας τα κόμματα της αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μή, με σκοπό να τους συρρικνώσει εκλογικά και να κατοικήσει ως κυρίαρχο φιλολαικό κόμμα στη συνείδηση των πολιτών και τα υπόλοιπα κόμματα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προσπαθούσαν να πιέσουν το Σύριζα να γίνει διαλλακτικός και να συγκροτήσει μαζί τους κυβέρνηση για το καλό του τόπου και με το φόβο της εποχής. Ο Σύριζα δεν συνθηκολόγησε και η χώρα οδηγήθηκε σε επαναληπτικές εκλογές μέσα σε συνθήκες πόλωσης και ενός διαφαινόμενου καινούριου δικομματισμού.
Πρώτη εβδομάδα της δεύτερης προεκλογικής περιόδου. Τα πρώτα γκάλοπ επιβεβαιώνουν τη μονιμότητα του καινούριου παίχτη και συνθλίβουν τα ποσοστά των κομμάτων απο τη τρίτη θέση και κάτω. Οι αντίπαλοι είναι δύο. Μια αριστερή παράταξη και μια κεντροδεξιά. Το σύνολο της προβλεπόμενης δεξαμενής καινούριων ψήφων και των δύο αναλύεται ως εξής:
Η αριστερή παράταξη έχει να αντλήσει καινούριους ψηφοφόρους απο ένα ποσοστό 8,49% του κουμουνιστικού κόμματος, ένα 6,11% της μικρότερης αριστερής παράταξης και γεννημένης απο τα σπλάχνα του Σύριζα, ένα 2,93 των οικολόγων, και ένα 2% της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Σύνολο 19.5%. Στη καλύτερη και ακραία επομένως των περιπτώσεων ο Σύριζα θα έφτανε σε μιά δεύτερη εκλογική αναμέτρηση στο 40%.
Για να το πετύχει αυτό συνέχισε την αντιμνημονιακή του ρητορική, μιλούσε διαρκώς για την ανάγκη της ενωμένης αριστεράς, υπο τη κυρίαρχη κηδεμονία του πάντα, ανέπτυξε ένα φιλοαριστερό και φιλολαικό λεξιλόγιο υπέρ των αδυνάτων και εναντίον των πλουσίων, αναζήτησε αριστερές συμμαχίες στα εξωτερικάς και γύρισε με το μέρος του τον φυσιολογικό πόλεμο που δέχτηκε κατα ριπάς απο όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Η κεντροδεξιά παράταξη όμως ήταν σε πλεονεκτικότερη θέση. Ξεκινούσε τη κούρσα με ένα ποσοστό 18,85% δηλαδή 2 περίπου μονάδες μπροστά απο το Σύριζα και η δεξαμενή των καινούριων της ψηφοφόρων λόγω πόλωσης ήταν σαφώς μεγαλύτερη. 10,61% απο τους ανεξάρτητους Έλληνες. 6,97% απο τη φιλοχουντική οργάνωση Χρυσή Αυγή. 2,90% απο το μικρό κόμμα της λαικής δεξιάς και τέλος ένα 6.5% απο τα νεοφιλελεύθερα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα. Σύνολο 27%. Στη καλύτερη και την πιο ακραία των περιπτώσεων θα έφτανε το 44%.
Για να το πετύχει αυτό συσπείρωσε γύρω της όσα περισσότερα απο το μικρότερα κόμματα μπορούσε και μέλη των υπολοίπων. Ανέπτυξε ένα καθαρά δεξιό λεξιλόγιο απευθυνόμενη αποκλειστικά στη μεγάλη δεξαμενή του 44%, σε ανθρώπους δηλαδή συντηρητικούς και κυρίως ηλικιωμένους, και προέταξε διχαστικά διλήμματα που φαινομενικά βοηθούσαν και το αντίπαλο κόμμα να συσπειρώσει τη δική του δεξαμενή. Οι επικοινωνιολόγοι όμως και οι διάφοροι δημοσκόποι της γνώριζαν πως αν κατάφερνε να συσπειρώσει το μεγαλύτερο μέρος των συγγενών ψήφων, η νίκη θα ήταν σίγουρη. Οπότε η προεκλογική της καμπάνια αγνόησε παντελώς το κίνδυνο πολωτικών συνεπειών και προέταξη την ανάγκη της λεγόμενης εθνικής συσπείρωσης σε αντιπαραβολή με την αριστερή συσπείρωση του αντιπάλου στρατοπέδου.
Τα αποτελέσματα των εκλογών μας είναι γνωστά. Οι πολιτικές κατευθύνσεις των κομμάτων και κυρίως των πρώτων δύο που το καθένα με το δικό του τρόπο ενίσχυσε τη πόλωση και το διχασμό οδήγησαν σε φυσιολογικά αποτελέσματα. Η κεντροδεξιά παράταξη νίκησε αποδεικνύοντας πως γνωρίζει καλά τον ψυχισμό των συγγενών της ψηφοφόρων αλλά και η αριστερή θα μπορούσε να καυχηθεί την επιτυχία του εξαπλασιασμού των ποσοστών της και της μιάς ανάσας( 2%) απόστασή της απο την διακυβέρνηση.
Τέλος καλό όλα καλά λοιπόν. Οι μεν κέρδισαν την εξουσία, οι δε άλλοι δείχνουν ικανοποιημένοι και ίσως ελαφρώς ανακουφισμένοι που δεν έγινε η έκπληξη. Τα αποτελέσματα όμως των πολιτικών και ρητορικών τους επιλογών δείχνουν αμείλικτα. Όπως μαρτυρούν τα δημοσκοπικά στοιχεία η κοινωνία με το πέρας των εκλογών είναι χωρισμένοι σε πολλαπλά επίπεδα.
Ο πρώτος διαχωρισμός, ο πρώτος εμφύλιος συντελείται μεταξύ των αστικών κέντρων που τη πρωτοκαθεδρία απολαμβάνει πια η μεγάλη αριστερή παράταξη και των επαρχιών που κινήθηκαν στα γνωστά τους συντηρητικά πλαίσια. Δεύτερον, παρουσιάζεται μέσα στο ίδιο το άστυ ένας σαφής εμφύλιος μεταξύ των μεσοαστικών συνοικιών που έχουν προφανώς χρήμα και κεκτημένα που διακυβεύονται και των λαικών που προφανώς δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Τέλος, ο πιο επικίνδυνος εμφύλιος είναι αυτός που συντελείται μεταξύ των γενεών. Μέχρι την ηλικία των 59 ετών οι ψηφοφόροι προτιμούσαν μια επιλογή στο καινούριο με όλο και μεγαλύτερη διαφορά όσο η ηλικία κατέβαινε. Αντιθέτως οι ψηφοφόροι άνω των 60 ετών ανέδειξαν με τεράστια διαφορά πρώτο κόμμα τη κεντροδεξιά παράταξη.
Η χώρα κινείται πλέον μέσα στο δίλημμα γεροντική σοφία / εφηβική άγνοια ή νεανική ελπίδα/ γεροντική ανία.
Το μέλλον θα δείξει...
*το άρθρο δεν αναφέρει σε κανένα σημείο τον ρόλο του λεγόμενου εξωτερικού παράγοντα στη διαμόρφωση των πολιτικών συνθηκών της χώρας γιατί θα αναλυθεί διεξοδικά και διαχρονικά σε επόμενο κείμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια: